ผู้ที่เสียสละ ย่อมเป็นผู้ที่มีความสุข.

เราจะเป็นผู้ที่เสียสละได้อย่างไร?
เราไม่มีกำลังพอที่จะเป็นผู้ที่เสียสละ
เพราะชีวิตของเราเป็นชีวิตธรรมชาติ
เป็นชีวิตที่เห็นแก่ตัว.

มีเพียงชีวิตของพระคริสต์เท่านั้น
ที่เป็นชีวิตแห่งการเสียสละ.
ถ้าเราติดต่อกับพระคริสต์
และมีประสบการณ์ต่อชีวิต ที่เสียสละของพระองค์
พระองค์จะทรงทำให้เรามีพลัง
พระองค์จะทรงเพิ่มกำลังให้แก่เรา
ในการเสียสละเพื่อพระเจ้าและเพื่อผู้อื่น.

จากนั้นเราก็จะเป็นบุคคล ที่มีความสุขที่สุด
เราจะกลายเป็นผู้ที่เมามาย ไปด้วยความสุข.
นี่คือการที่เรามีประสบการณ์ต่อพระคริสต์
ในฐานะที่ทรงเป็นต้นองุ่น.

โดยการมีประสบการณ์เช่นนี้
เราก็จะกลายเป็นเถาองุ่น สำหรับผู้อื่น.

ทุกคนที่มาติดต่อกับเรา
ก็จะมีความสุขร่วมกับเรา
และเราก็จะทำให้พระเจ้าชื่นพระทัย.

ถ้าจะทำให้พระเจ้า และผู้อื่นมีความสุข
เราก็ต้องถูกบีบคั้น. .

..ผลองุ่นต้องถูกบีบคั้น เพื่อทำให้พระเจ้าและมนุษย์ชื่นใจ.
เราก็ต้องถูกบีบคั้นเช่นกัน.

เรายิ่งดื่มเหล้าองุ่นของพระคริสต์ ไปมากเท่าใด
เราก็จะยิ่งตระหนักว่า เราต้องถูกบีบคั้นมากขึ้นเท่านั้น.
 (The All-inclusive Christ, p.59)

ความรักที่ซาบซึ้งของพระคริสต์
ได้บังคับเราให้มีชีวิตเป็นอยู่ต่อพระองค์
และตายต่อพระองค์
(2กธ.5:14-15; รม.14:7-9).

...ความรักของพระคริสต์ ทำให้ผู้เชื่อทั้งหลาย
กลายเป็นผู้พลีชีพเพื่อพระองค์
(วว.2:10; 12:11; รม.8:35-37).

เราจะไม่กระทำบางอย่าง
ไม่ใช่เพียงเพราะสิ่งเหล่านั้น ไม่ถูกต้อง
หรือเพราะยำเกรงพระเจ้าเท่านั้น

แต่เพราะเรารักพระองค์.
"ข้าแต่องค์พระเยซูเจ้า ข้าพเจ้ารักพระองค์
ดังนั้นข้าพเจ้าจึงไม่อาจทำสิ่งนี้ได้.